Gehusselde donuts
‘Hé mam, wanneer maak je weer eens donuts?’
‘Euh geen idee, heb je er zin in?’
‘Ja, en zeker die speciale gehusselde van jou, haha!’
Gehusselde donuts? Ja dat is echt een ding hier in huis. Voor de middelste had ik ooit voor zijn achtste verjaardag donuts gemaakt om op school te trakteren. Het versieren was natuurlijk het leukst en hij had ze met veel devotie zwart, donkergroen en blauw gemaakt met glazuur en kleurstof. Het had niet echt een gezellige verjaardagsuitstraling, maar ach het was zijn verjaardag en hij was er trots op. Dat was het meest belangrijk.
Kan niet misgaan!
Om de glazuur niet te verpesten hadden we een enorme schaal met lekkernijen mee. Ik had de donuts iets kleiner gemaakt dan normaal, anders zou het misschien te veel zijn voor die kleine kindermaagjes maar evengoed had het een behoorlijke volume. We waren zelfs met de auto gegaan, terwijl het een paar minuten lopen is, om alles zo veilig mogelijk te vervoeren. Kon niets mis gaan, toch?
Rennen met de traktatie
Toen we bij school geparkeerd stonden pakte ik de schaal uit de auto. Ik moest ook nog even mijn camera pakken omdat ik nog een foto wilde maken van de jarige job terwijl hij de juf zijn versiersels liet zien en ik gaf de schaal aan mijn zoon. Terwijl ik nog even de auto in dook zag hij zijn beste vriend en wilde enthousiast achter hem aanrennen met de schaal. En dat deed hij. Gelukkig zat er een grote deksel op het hele geval en gelukkig zat deze goed dicht. Mijn schoonvader had een snackbar en allerlei handige horeca accessoires waar ik vaak dankbaar gebruik van maakte en op dat moment ik dankte hem uit de grond van mijn hart voor zijn beroep toen ik mijn zoon met die grote schaal en klein armpjes eromheen geklemd zag rennen en roepen.
Mislukt kunstwerk
Toen was het nog enigszins grappig. Maar in de klas was het verdriet zo groot dat hij alleen nog maar kon huilen. Het was een grote warboel van rondjes geworden, waarbij alle kleuren door elkaar waren gemengd. En met de kleuren die hij had uitgekozen leek het een mislukt beeldhouwwerk van een depressieve kunstenaar. Terwijl de juf en ik uit alle macht probeerden onze lachen in te houden - stond de kleine Mark tranen met tuiten te huilen. Hij had zo’n zin om zijn verjaardag te vieren op school en nu was het verpest. Hij was ontroostbaar, dus ik besloot om hem weer mee naar huis te nemen en sprak met de juf af dat we na de ochtendpauze weer terugkwamen. Die dag was de eerste en laatste keer dat ik een kant-en-klare traktatie bij de supermarkt heb gehaald. Terwijl mijn zoon nog stond na te snikken bij de kassa, stond ik met gemengde gevoelens af te rekenen. Snel naar huis, alles mooi verpakken en een lintje om de mand met cupcakes en meneer was gelukkig weer blij.
Slappe lach
We hadden het voorval nog niet kunnen vertellen voordat we aan tafel gingen en de verbazing was dan ook groot toen ik zei ‘We hebben een speciaal toetje, met dank aan onze enthousiaste Mark.’ Ik had de donuts een beetje bij elkaar gedrukt en er een hoge bult van gemaakt en ook wat toefen slagroom erop gespoten waardoor het leek op een soort vreemd gekleurde berg met witte schapen. De hilariteit was groot en iedereen kreeg de slappe lach, zelfs Mark die als eerste een stuk mocht ‘afsnijden’. Sindsdien zij gehusselde donuts een echt ‘ding’ hier in huis met een leuke herinnering aan een mislukte traktatie.
Het enige wat ik jammer vind is dat ik vergeten ben er een foto van te maken terwijl het daar nou juist allemaal om te doen was geweest. Het is vandaag Nationale Donutdag, maar natuurlijk zijn ze iedere dag lekker. Wil je donuts maken? Het is eigenlijk helemaal niet moeilijk. Een fijn basisrecept vind je hier.
