Mijn favoriete bakblik

En ja hoor; het zit er al jaren aan te komen en nu is het dan toch een keer gebeurd. Mijn favoriete bakvorm kwijt!! En dus balen ..

Hoe het ging

Mijn jongste, met ongeïnteresseerde houding: ‘Mam ik moet een iets meenemen naar school volgende week. Geen idee wat ik moet doen maar ik denk een cake ofzo doet, dus kan jij dat maken?’ Ik: ‘Waar is het voor? En wat voor cake moet het zijn? Het is niet heel ingewikkeld dus je kunt ook zelf iets maken hé.’

Cake voor een schoolfeestje

Het blijkt voor school te zijn. Samen met de klas vierden ze Sinterklaas en mijn zoon had geroepen ‘Oh ik vraag mijn moeder wel of ze een cake bakt!’ Zonder het mij eerst te vragen. Nu is het geval dat ik de dag voor de happening een afspraak had bij de tandarts. En laat ik dat nou zowel vreselijk als angstaanjagend vinden. Mijn hoofd stond er dus helemaal niet naar om ‘gezellig een cake te bakken voor het Sinterklaasfeestje. ‘Oh maar mam, het hoeft helemaal niet ingewikkeld hoor, gewoon een standaardcake. Geen gedoe’, opperde hij nog nadat hij merkte dat ik niet laaiend enthousiast was. Hoorde ik het nou goed? ‘Als het geen gedoe is, kun je het ook zelf’ zei ik.

Ik doe het zelf wel

Ik vertelde hem dat ik donderdag naar de tandarts moet en vervolgens was het net alsof er een knopje bij hem aanging. Want hier in huis weten ze allemaal ‘als mama naar de tandarts moet dan kun je haar beter ontlopen’. Hij zei ‘Oh, dat is niet leuk voor jou. Weet je ik maak hem zelf wel.’ En hij liep naar de voorraadkast en rommelde er een hele tijd in totdat hij met twee verschillende verpakkingen weer naar me toe kwam. Ik maak wel deze sinaasappelcake of een oma’s cake, inderdaad heel handige cakes die je zonder al te veel gedoe kunt bakken. ‘Nou dat is fijn lieverd. Voor de sinaasappelcake heb je wel yoghurt en een blikje mandarijnen nodig hoor.’ Dus het werd de oma’s cake.

Planning!

Het is donderdag. Ik had de mixer, mengkom, deegschraper, roomboter, eieren, cakemix en een siliconen bakblik al klaargezet. Pontificaal, midden op het aanrecht. Siliconen, dat is handig. Dan brandt hij zijn vingers niet als hij de cake uit de oven haalt. Er lag zelfs een briefje bij ’De cake moet 50 minuten op 160˚C. Dan moet je er even met een satéprikker - die er ook bij lag - in prikken. Als er cake aan de prikker blijft plakken dan moet je hem nog 5 tot 10 minuten in de oven zetten tot de prikker er schoon uitkomt.’ Na de tandarts afspraak had ik met een vriendin afgesproken en kwam rond half tien ’s avonds thuis. En wat denk je? De spullen stonden onaangeroerd op het aanrecht. Er was helemaal niets gebeurd. En meneer zou pas rond 11 uur thuiskomen van de voetbaltraining.

Wat doe je dan

Tja, wat doe je dan? Je weet op zo’n moment dat het vanuit opvoedkundig oogpunt wellicht beter is om het niet te doen. Maar ik doe het toch. Ik bind mijn schort voor en bak de cake. Eigenlijk voor mij een makkelijk klusje maar ik was toch boos. Of eigenlijk niet boos, maar teleurgesteld. Cake in de oven, timer zetten en maar even afkoelen met een beetje Netflix en een wijntje. Mijn man was het hevig met me eens, onze jongste had verzaakt. Maar ja, daar had ik even niets aan.

Ik zou het toch doen?

Bij thuiskomst was hij semi-verontwaardigd. ‘Ik zou het toch zelf doen?’ zei hij. ’Hoe had je na 11 uur nog een cake kunnen bakken?’ vroeg ik hem. Die zou dan pas rond 1 uur klaar zijn, het moet ook nog bijna een uur in de oven hé.’ Daar had hij niet bij nagedacht. De cake moest afkoelen dus hij moest de volgende ochtend de cake alleen nog maar even in te pakken om mee te nemen. In plakken snijden dat kon op school ook wel. Hij vond het allemaal prima.

Inpakken en weg(wezen)

De cake had hij meegenomen in het bakblik. Dat leek hem handiger dan een folie erom doen of een bewaardoos voor cake (waarvan er best veel in de kast staan). Op zich vond ik het best slim. Maar bij thuiskomst kwam hij erachter dat het bakblik nog op school stond. Dat was jammer. En nu een week later was het bakblik vermist, verloren of meegenomen. Hoe je het ook noemt, ik denk dat ik hem niet meer terugkrijg. En daar baal ik dus enorm van! Met de kerst lever ik dan ook een persoonlijk extra verlanglijstje in, geadresseerd aan mijn jongste zoon. ‘Om de leegte te vullen die ik voel nu ik mijn favoriete bakblik mis, vraag ik de jongste kerstman om een nieuwe, precies dezelfde. En als de beste man toch aan het shoppen gaat, wil ik er ook graag een rijsmandje bij. Alleen dan wordt ik weer blij.’ Ik ben benieuwd ..